เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในเวลาตอนหัวค่ำหนึ่งวันหลังจากที่ดิฉันเพิ่งจัดงานฉลองสมรสพระราชทานเสร็จไปหมาดๆ ความเหน็ดเหนื่อยกับการจัดงานที่ใช้เวลาทำงานเกินสิบชั่วโมงเมื่อวานนี้ทำให้ร่างกายยังไม่หายล้าเลย แต่เมื่อเสียงปลายสายคือ น้องเอ็ม-เจ้าสาวคนเมื่อคืน ที่โทรมาถามว่า “ พี่เปิ้ลพอจะมีเวลานิดนึงมั๊ยคะ ตอนนี้เอ็มกับพี่เปิ้ล(เจ้าบ่าว)รออยู่ที่หน้าบ้านพี่ค่ะ ” ดิฉันรู้สึกตกใจที่น้องเค้ามาหาถึงบ้าน และยิ่งพอได้ยินเสียงน้องเค้า รู้สึกได้เลยค่ะว่าเค้าอยากพบเรามากจริงๆ ดิฉันจึงรีบลงไปพบ

พอเปิดประตูหน้าบ้านออกไป น้องเอ็มกับคุณเปิ้ล ก็มายืนรออยู่แล้ว ทั้งคู่ตั้งใจที่จะมาขอบคุณดิฉันด้วยตนเองอีกครั้ง..ที่ได้เนรมิตงานแต่งงานที่สุดแสน Perfect ให้ออกมาได้ดีดั่งใจทุกอย่าง พร้อมกับยื่นถุงใบเล็กให้ บอกว่าเป็นของขวัญแทนคำขอบคุณ ดิฉันเปิดถุงออกก็พบกล่องใบเล็ก คุณเปิ้ลออกตัวว่า “ น้องเอ็มเป็นคนเลือกให้นะครับ ไม่ถูกใจเอาไปเปลี่ยนได้ ”

พอดิฉันเปิดกล่องออกมา ของขวัญชิ้นเล็กส่องประกายเข้าตา มันเป็นประกายจากแหวนเพชรรูปหัวใจ คำแรกที่ออกจากปากดิฉันคือ “ ...นี่มันมากเกินไปหรือเปล่าคะ ” เจ้าบ่าวรีบตอบกลับมาว่า “ มันเทียบไม่ได้เลยครับ กับสิ่งที่คุณเปิ้ลทำให้... ” แล้วทั้งคู่ก็ไม่ได้ให้โอกาสดิฉันในการปฎิเสธรับของขวัญชิ้นนี้เลยค่ะ คงไม่มีคำบรรยายใดที่จะอธิบายได้ถึงความรู้สึกของเราสามคนในนาทีนั้น ดิฉันปลื้มใจจนน้ำตาซึม การที่คู่บ่าวสาวเค้ารับรู้ได้ถึงสิ่งที่เราทุ่มเทใจทำลงไป รับรู้ถึงความตั้งใจ ที่เราทำทุกอย่างขนาดนั้นก็เพราะมันเป็นครั้งเดียวในชีวิตของคนคู่หนึ่ง และทุกสิ่งก็เพื่อให้ทุกเวลานาทีของงานเป็นที่จดจำ..และไม่มีวันลืม